แค่ได้มาอยู่ที่ประจำแล้วมันผ่อนคลายดีนะ มีนาทีนึงที่เหมือนรู้สึกได้ว่าชีวิตหยุดไปแป๊ปนึง ได้นั่งมองแล้วนึกภาพเหตุการณ์ในอดีตไปเรื่อยๆ ที่ตรงนี้ มีทั้งตอนเที่ยงที่ไม่ได้คิดอะไร มีทั้งเที่ยงที่เบื่อเรียน มีทั้งเที่ยงที่คิดมากจนหายใจไม่คล่อง มีทั้งเที่ยงที่อยากรีบกลับขึ้นไปข้างบนสุดๆ
พูดถึงขึ้นไปข้างบนก็จำได้ว่าเรามักจะขึ้นไปก่อน แล้วก็จำได้ต่ออีกว่าใครมักจะอยู่ในห้องก่อนแล้ว ใครจะเปิดประตูตามเข้ามาทีหลังเป็นประจำ มีใครที่ชอบอยู่ในลิฟต์ด้วยกันบ้าง ตอนนั้นถ้าคนอื่นรู้ว่าเราคิดสังเกตอะไรขนาดนี้ คงดูโรคจิตพิลึก
ทั้งหมดนี้ มันเป็นเสน่ห์อย่างนึงของ "พักเที่ยง" ที่ทั้งชีวิตคงไม่กลับมาอีกแล้วล่ะมั้ง โชคดีที่มีโอกาสได้สัมผัส
จะว่าไปแล้วก็เพิ่งทำเพลงนึงที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับที่ประจำไป ซึ่งจริงๆแล้วไมได้อิงจากที่นี่ แต่ก็พอจะเชื่อมโยงความรู้สึกกันได้
แน่นอนว่าเอาคอมกับงานมาด้วยเพราะกะจะมานั่งลมโกรกเล่นๆ 555 แต่ที่นี่มันสงบจนอยากฟุบนอนยาวๆเหมือนที่เคยทำจริงๆ
No comments:
Post a Comment