กำดำ

"กำดำ" เรียนเรื่อง typography แล้วก็ทำให้นึกถึงตอนอยู่มัธยมที่อุดร ตอนนั้นมันบังคับให้เลือกเข้าชมรม ผมไม่รู้จะเอาอะไร ชมรมคอมพิวเตอร์ที่น่าจะมีเกมให้เล่นก็เต็ม ก็เลยเลือกเข้าชมรมพิมพ์ดีด ยังไม่ได้สนใจจะเป็นโปรแกรมเมอร์ (โปรแกรมครั้งแรกจริงๆเริ่มกับ C# ตอนปี 1) สสวท ก็เลือกสอบชีวะเพราะคอมมันเขียนว่าต้องใช้ C++ แต่รู้จักแค่ html สุดท้ายก็ไม่ติด เพราะแค่เจอสัตว์ประหลาด 5 ตัวแล้วให้ตอบว่าไฟลัมอะไรก็ยอมแล้ว มันไม่เหมือนในไลท์โนเวลที่จะได้เจอกับหัวหน้าชมรมเป็นสาวซึนที่ค่อยๆเปิดใจ หลังจากที่เราได้พิมพ์ดีดด้วยกันมาพักหนึ่ง พิมพ์ดีดมีประมาณ 30 เครื่อง เก่ามาก เครื่องเก่าไม่พอห้องก็เก่าเพื่อให้เป็นบรรยากาศเดียวกัน เป็นบรรยากาศสีน้ำตาลๆ เหมือนร้านของชำ แล้วก็มี อ. ที่เหมือนยายขายของชำ พิมพ์ต้องพิมพ์บนกระดาษโรเนียวด้วย ทำให้เวลาทำไม่เสร็จต้องมาทำต่อวันหยุดอีกเพราะกระดาษมีที่นี่ที่เดียวโดยนัด อ. มาเปิดห้อง เป็นชมรมที่ไม่น่าเลือกมาหาเรื่องใส่ตัวเลย ใครที่ที่ทำงานแม่มีเครื่องพิมพ์ดีดนี่ถึงกับต้องแอบเอากระดาษโรเนียวออกไปทำต่อที่อื่น พิมพ์ตอนแรกก็ตั้งใจอยู่ คือวางมือ ฟหกด่าสว ถูกต้อง เวลาจะกดอะไรที่อยู่นอกจากนั้นทีนี่ต้องคิดอย่างหนักว่าต้องเอานิ้วไหนไป ต้องพยายามยับยั้งกิเลสที่จะจิ้มดีด พิมพ์ส่วนหัวตรงวันเดือนปีนี่ตอนชิดขวานี่เร้าใจมาก เพราะอย่าลืมว่าเราต้องกด carriage return (ตรงตัว) ตอนจบบรรทัดไม่ใช่จบ paragraph แบบคอมปัจจุบัน ถ้าพิมพ์ไปเรื่อยๆมันก็จะหลุด 555 พิมพ์ดังโช๊ะๆไปนี่ก็ต้องแงะไอ้ตัวดีดออกเรื่อยๆเพราะมันชอบมาชนกัน แล้วถ้ากดแบบมั่นใจไปหน่อยนิ้วจะลงไปในรูระหว่างปุ่ม อันนี้เจ็บปวด สุดท้ายทนอยู่จนจบเทอม งานเหลือเยอะมากทำไม่ทัน แต่ก็สายไปแล้วเพราะทุกคนทั้งห้องยอมแพ้เปลี่ยนมาเป็นท่าจิ้มดีด 555 จิ้มโช๊ะๆ แปปเดียวเสร็จ สรุปคือไม่มีใครได้อะไรเลยนอกจากเกรด แล้วก็ได้อีกอย่างคำฝึกคำนึงที่ฝังอยู่ในใจมาจนถึงตอนนี้ "กำดำ" เสาร์อาทิตย์แทนที่จะได้ตื่นมาจองขอบหน้าผาหนอนทรายเก็บเลเวล ดันต้องมาพิมพ์ดีด "กำดำ"