Dear Diary,

ถึงไดอารี่ วันนี้แปลกใจรึเปล่าที่นายโดนหยิบออกมาเขียนอีกครั้งนึง อืมม ย้อนกลับไปดู Entry ก่อนหน้ามันตั้งแต่ปลายๆปีที่แล้วเลยนี่นะ เป็นไงบ้างอยู่ในลิ้นชักตลอดเบื่อป่าว ไม่เคยเขียนตัวเล็กเท่าวันนี้มาก่อนเลยนะเพราะกระดาษนายมันจะหมดแล้วนี่สิ สนุกไหมวันนี้ 555

ย้อนอ่านคร่าวๆแล้วรู้สึกว่ามนุษย์นี่มันแปลกจริงๆ เคยคิดอะไรแบบนั้นไว้ด้วยหรือไง จะย้อนอ่านยังรู้สึกไม่ค่อยกล้าอ่านเท่าไหร่แต่ก็รู้สึกดีที่ได้บันทึกเก็บไว้ หลายเรื่องที่ได้เวิ่นเว้อไปด้วยกันกับนายมันเจ๋งไปเลยใช่มะ ถ้าพ่นออกไปผ่านทาง Social Network มันคงไม่ใช่ความทรงจำที่มีค่าเท่ากับบันทึกลงไปในตัวนายแบบนี้แน่ ภูมิใจได้เลย ระบายผ่านทางอื่นมันช่างไร้ค่า เรามองว่ามันเป็นการไม่ให้เกียรติความทรงจำสำคัญๆซักเท่าไหร่ว่างั้นมั้ย ความทรงจำที่ดี ที่ไม่ดี ก็สำคัญทั้งนั้น นายช่วยเก็บมันไว้ให้หน่อยได้ใช่มั้ย

เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ตอนไหนนะขอเปิดไปหน้าแรกก่อน.. อ๋อ วันที่ 15 พฤษภาคม 2012 เลยรึเนี่ย ตอนนั้นเพิ่งได้ไปฝึกงานที่ญี่ปุ่น แต่จะบอกอะไรที่ไม่เคยบอกนายให้รู้ไว้ ก็คือก่อนหน้าที่จะมาเขียนอะไรใส่นายเราเคยเขียนลงในอีกเล่มนานพอสมควรตั้งแต่ประมาณขึ้นปี 3 แล้วแหละ น่าจะช่วงวันบายเนียร์รุ่นพี่ปี 4 รึเปล่านะ รู้สึกจะยังจำได้ว่าทำไมหลังจากวันนั้นหันมาลองเขียนไดอารี่ดู เป็นความทรงจำที่ดี ฮ่าๆ

เล่มนั้นจำได้ว่าเขียนไปประมาณ 7~10 หน้าเอง แล้วก็ไปญี่ปุ่นตั้งใจไม่ได้เอามาด้วย (เผื่อเป็นอะไรไป..​ จะได้มีคนอ่านได้อยู่! แผนสูงไหม) แต่สุดท้ายไปถึงญี่ปุ่นก็ยังอยากเขียนต่อไป นายก็เลยเกิดขึ้นมาไงล่ะ ปกเล่มนั้น มันเป็นสีเหลืองเหมือนนายเลยนะแต่เป็นปกพลาสติก ปกกระดาษแข็งของนายพอมันเก่าแล้วขอบเริ่มนุ่มลงเป็นชั้นๆ รู้สึกชอบมากกว่าปกพลาสติกเยอะ ดีใจไว้ซะนะ 555

ได้อ่านที่เขียนลงไปวันนี้แล้วคิดยังไงบ้าง คนเรา บางอย่างเปลี่ยนไป หลายๆอย่างยังเหมือนเดิมเนอะ

หน้ากระดาษนายหมดแล้ว ตอนนี้เริ่มลามไปถึงหน้าไอเดียเกมที่จดแบบกลับหัวไว้ ถ้ามีครั้งต่อไป ไม่หากระดาษมาปะเพิ่มก็จะเขียนทับไอเดียเกมพวกนั้นซะเลย ไม่อยากเปลี่ยนเล่มใหม่อะ

ถ้าเวลาผ่านไปมีใครที่ไม่ใช่เรา มาเจอนาย มาอ่านนายเข้า เขาจะคิดยังไงก็ไม่รู้เนอะ แต่ถ้าเกิดว่าเรามีอันเป็นไปเมื่อไหร่ก็อยากจะให้มีคนมาอ่านจริงๆนะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเมื่อมีเรื่องราวก็อยากให้มันเปิดเผยออกไปซักวัน ฮ่าๆ (แต่ไม่ใช่เปิดเผยง่ายๆ) เฮ้ ก็หวังว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง คนที่ถูกต้องจะมาอ่านนายนะ ถ้าโชคดี นายอาจจะได้เห็นหน้าหลายๆคนที่เขียนอยู่ในตัวนายด้วย ถ้าไม่เห็นก็โทษคนอ่านคนแรกละกันที่ไม่ยอมเอาไปให้คนที่ถูกต้องอ่านต่อน่ะ

หวังว่าซักวันจะได้เจอกันใหม่อีก ตอนนี้บายล่ะ มีเกมต้องทำ มีเตียงต้องนอน ปวดมือชะมัดเลยเขียนไดอารี่เนี่ย