เชี่ย กูร้องไห้กลาง MRT

ขอบคุณคนที่คิดค้น Wireless internet ด้วยนะครับ :')

สิ่งที่ทำให้เสียใจได้เสมอคือ เมื่อคิดได้ว่าอาจจะไม่มีครั้งต่อไปแล้ว ครั้งสุดท้ายกำลังผ่านไป

ทุกครั้งที่ผ่านมา.. ทำได้ดีที่สุดหรือยัง

< strike>ปล่อยแล้วนะ< /strike> สิ่งเล็กๆ

ถ้าไม่มีข้ออ้างแล้ว จะทำยังไงดีระหว่าง
สร้างมันขึ้นมาใหม่ กับ ปล่อยมันไป

บางทีวันนี้แหละ อาจจะเป็นวันที่เราต้องปล่อยไป ไม่ว่าเรื่องไหนๆก็ต้องมีซักวันที่ต้องปล่อยไปรู้กันดี แต่พอคิดว่ามันคือวันนี้.. แล้วมันก็ใจหายนะ วันนี้แล้วเหรอ วันนี้เลยเหรอ

เหมือนปีที่แล้วปลายเดือนมีนาคมก็เคยปล่อยแล้วอย่างนึง ปีนี้ขออีกครั้ง ค่อยๆปล่อยออกไปช้าๆ ทีละอย่าง ทีละอย่าง

ปล่อยแล้วนะ

ทีแรกกะจะพิมพ์อย่างข้างบน

บังเอิญว่ามีสิ่งเล็กๆเกิดขึ้นซะก่อน คงไม่มีใครทันสังเกตหรอกใช่มั้ย (เพราะเป็นสิ่งเล็กๆ) แต่สำหรับผม มันทำให้ผมมีความสุขจริงๆนะ
วันนี้กลางวันไม่ได้ไปไหน แต่ก็รู้สึกดี อย่างกับคนบ้าเลย ฮ่าๆ

เป็นสิ่งเล็กๆที่มหัศจรรย์จริงๆ รู้สึกโชคดีชะมัด
ขอบคุณนะ : )